ONE HUNDREDTH OF A SECOND
Το "Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου" είναι μια ταινία που μιλάει για μια πολεμική φωτορεπόρτερ που αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο δίλημμα του επαγγέλματός της:
Αν ένα άτομο είναι σε θανάσιμο κίνδυνο, συνεχίζουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ή πρέπει να βοηθήσουμε το πιθανό θύμα που φωτογραφίζουμε?
Αυτή η ταινία μικρού μήκους είναι μια υπενθύμιση της φρίκης πίσω από τις εικόνες του πολέμου που βλέπουμε καθημερινά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
"Ο καθένας τα αντιμετωπίζει με ανοησία, χωρίς να σκέφτεται ότι πίσω από κάθε τέτοια εικόνα υπάρχει κάτι το πραγματικό και η αλήθεια είναι πιο τρομακτική και απάνθρωπη."
Το φιλμ προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου στις 22 Αυγούστου του 2006.
Παίζουν:
Emma Cleasby και Alex Boden
Σκηνοθεσία:
Susan Jacobson
Παραγωγή:
Alex Boden
Θα ήθελα πολύ να ακούσω την άποψή σας!
Ετικέτες;
Οταν το πρωτοειδα, συγκλονιστηκα!! Το ανεβασα στο facebook και επακολουθησε ενας καταιγισμος σχολιων, απο ανθρωπους που δεν φαινοταν να κατανοουν το διλλημα της φωτορεπορτερ,και που δινανε βαρυτητα σε αλλες αιχμες του φιλμ..(υπαρχουν και αλλες τοσο σημαντικες αιχμες αραγε?)..Υποτιθεται πως και αυτοι ασχολουνται με την φωτογραφια..
Παντα θα με απογοητευουν αποψεις που δεν αντιλαμβανονται τα αυτονοητα..
Η ιστορία του βραβευμένου με Pulitzer φωτογράφου kevin Carter δίνει απάντηση πιστεύω στο ερώτημα "Αν ένα άτομο είναι σε θανάσιμο κίνδυνο, συνεχίζουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ή πρέπει να βοηθήσουμε το πιθανό θύμα που φωτογραφίζουμε?"
Ο φωτογράφος πρέπει να είναι πρώτα άνθρωπος και μετά φωτογράφος.
Η ανθρώπινη ζωή δεν αποτιμάται σε χρήμα, δόξα ή οτιδήποτε άλλο.
Η συνεισφορά με βοήθεια στη διατήρηση της είναι αυτονόητη και με αρχέγονα αντανακλαστικά θετική για τη διατήρηση του είδους.
Βλέποντας όμως το συγκεκριμένο φιλμάκι από πολλές οπτικές γωνιές θα έλεγε κάποιος πως δεν προβληματίζει τόσο πολύ:
- η μη παροχή στιγμιαίας βοήθειας από τη φωτογράφο (αλήθεια τι είδους βοήθεια θα μπορούσε να υπάρξει στη βαρβαρότητα του πολέμου, και στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή)
- οι Ερινύες της στιγμή της βράβευσης
αλλά προβληματίζει ο τρόπος που παρουσιάζεται (επιβράβευση για καταγραφής απώλειας ζωής) και γίνεται αποδεκτό από τη σημερινή παγκόσμια εκφυλισμένη εσωστρεφή και βολεμένη κοινωνία του καναπέ, σαν ένα απλό τυχαίο γεγονός της καθημερινότητας.
Ίσως, πιθανόν ίσως απειροελάχιστα να ήταν σχεδόν αποδεχτή η καταγραφή απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, αβοήθητης, για να σωθούν εκατομμύρια άλλες, ευαισθητοποιώντας αυτούς που προκαλούν την ανθρώπινη έσχατη δυστυχία (πείνα, πολέμους κλπ). Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα?
Όμως στην ανθρώπινη ιστορία που συνεχίζεται επαναλαμβανόμενη πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικά υπάρχει κάτι ανάλογο?
Τελειώνω με ένα ανάλογο ερώτημα – προβληματισμό, θεωρώντας όμως δεδομένη τη βοήθεια. Αν σε μία μαζική καταστροφή έχεις επιβιώσει και δίπλα σου είναι ένας που πεθαίνει, ένας με πολλά τραύματα σε βαριά κατάσταση και ένας τραυματισμένος ελαφρότερα που μπορεί να επιβιώσει και χρειάζεται άμεση βοήθεια, ποιόν θα βοηθήσεις για να σωθεί? Σκληρή η απάντηση όχι μόνο στις κλασσικές ανθρωπιστικές επιστήμες αλλά και στη ζωή.
ΥΓ Δεν μου απάντησες Σωτήρη στη θέση μου για την υποστήριξη του Site, ή μήπως δεν το έλαβες?
Gats
© 2022 Created by Φωτογραφική Λέσχη Κέρκυρας.
Με την υποστήριξη του